PLATONİK MONOLOG

     Bazen hayat sonsuz bir rutine girer gibi gelir. Heyecan yoksunu kalplerimiz ritim bozukluğu yaşamadan, atar durur. Sonra o çıkar karşına. Uzaktan bütün kimyana dokunur. Bakmak uzaktan, yanında olmasından daha güzel gelir. Çünkü sen onun ulaşılamazlığının acısını çekmeyi seviyorsun. Konuşsan, karşılık verecek. Gülsen o da gülecek. Yanında uzakta olduğundan daha mı güzel gülecek? Orası cevabını almaktan korktuğumuz liman işte. Orada yüzmek işine gelmiyor. Gelmez tabi. Çünkü uzaktan daha güzel seviyorsun.