En kötü alışkanlığımız yemekleri bol kepçe yapmak sanırım. O gün yenilen ve artan yemek, ertesi günde sofraya konuluyor ziyan olmasın diye. Sonra ki gün ise, artık kimse yemek istemediğinden çöpü boyluyor. Halbuki, öğünlük yemek yapmayı öğrenebilsek ve tane ile ihtiyacımız kadar gündelik alışveriş yapmayı...
Örneğin; İsraf ettiğimiz her ürün, bir başkasının ihtiyacı olandan çalınıyor. Ülkemizde yapılan üretin nüfusun ihtiyacını karşılamadığı için ithalat yapmak durumunda kalıyoruz. İthalat ise doğrudan cari açığa etki ettiğinden, cari açık artıyor ve sonunda ülke olarak en basit anlamıyla fakirleşiyoruz.
Cari açık, kişi başına düşen milli gelir hesabına ''-'' (eksi) kalem olarak girdiğinden, kişi başına düşen milli geliri azaltıyor ve böylece, her israf ettiğimiz ürün için kişisel olarak biraz daha fakirleşiyoruz.
Sonra, diyelim ülkenin ıspanak ihtiyacı 1 milyon ton olsun ve 70 milyon insan 1 milyon ıspanağa talip; bu durumda ıspanağın kilosu 1 TL ise ve söz konusu ıspanağın yarısı israf edilse, bu defa 70 milyon insan 500 bin ton ıspanağa talip olacağından ıspanağın kilosu 2 TL'ye çıkacak. Alın size enflasyon!
Dahası enflasyon arttıkça, paranın alım gücü düşeceğinden TL'de diğer ulusal paralar karşısında değerini kaybedecektir.
Maaşlara yapılan zamların enflasyona yenik düştüğünü düşünürsek ve bu yüzden her geçen gün fakirleştiğimizi... Bu durumda kendi göbek bağımızı kendimiz kesebiliriz. Emin olun israf etmediğiniz her ürün, yine kendi cebinize girecektir; özellikle ülkemizin neredeyse her üründe dışa bağımlı olduğunu düşünürsek israf etmemek bizler için zaruri bir durum haline gelmiştir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder