NIETZSCHE AĞLADIĞINDA BEN GÜLÜYORDUM








12 Eylül 2014 Cuma

BENİM GÜZEL ANILARIM


 Gece şimdi çok uzun; hâlbuki yarım saat önce uyumuş olsaydım bunu düşünmeyecektim.

          İlk defa uyumak için kitap okuyorum. Kitapta bir hikâye var. Hikâyede de bir çocuk. Hikâyedeki çocuk bana kendi çocukluğumu hatırlatıyor. Hiç düşünmeden dalıyorum anıların arasına. Hafifçe dokunduğum bir hayat geliyor aklıma: Komşu kızı Şeyma.

Doktoru olmamı kabul ediyor. Evin salonunu muayeneye çeviriyorum. Hemen tedaviye başlıyor ve teşhisi koyuyorum: Kızamık. İğne şart. İğneyi yapıyorum; çok acıtıyor. Şeyma tedaviye cevap veriyor. Kızamık geçiyor. Ne olur ne olmaz diye suçiçeğine karşı bir iğne daha yapıyorum. Yanağımdan öpüyor komşu kızı. Yanaklarım kızarıyor. ‘’Sende kızamık olmuşsun’’ diyor. Mideme anında bir kramp giriyor; kalp atışlarımın ritmi değişiyor. Anılar sadece anı, fakat kramplar ve ritim bozuklukları son derece gerçek.  ‘Sanmam, sadece büyümeden önce son kez çocuk oluyorum’ diye cevap veriyorum. Hayır, hayır böyle bir şey söylemiş olamam. Bu yüzden son cümlemde anılarımın rüyalarımla iç içe geçtiğini anlıyorum. Sanırım uykuya dalmak üzereyim. İyi geceler benim güzel anılarım.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder