''...Geçen hafta öğleden sonraydı. İşte bir anda kapıda beliriverdi. Anlamadım önce. Sonra gülümsedi. Yine anlamadım. Ardından öylece arkasını dönüp gitti ya, işte o zaman anladım. İlk görüşte tutulmuştum ona. Eve gelene kadar yine bir şey yoktu abi, ama bir anda başımı yastığa koyunca her şey değişti. Sevmek abi, çok can yakıcıymış. İnanmayacaksın ama ben bunu, o gün öğrendim.
Zamanla sevmenin dozu artıyor, tabi acının da... Bir süre sonra her yer sanki onunla kaplanıyor; başka bir şey yokmuş gibi şu koca dünyada. Aklım almıyor, bir hafta öncesine kadar hayat çok berrak ve keyifliydi. Şimdi onsuz hiçbir şeyin anlamı yok gibi. Bir haftadır bekliyorum geçer diye, geçmiyor abi. Ben şimdi ne bok yiyeceğim. Sanki göremediğim, dokunamadığım bir acı, kalbimden tüm vücuduma sızıyor. Ha, bir de kendimi zavallı gibi hissediyorum. Savunmasız bir yavrudan hiç bir farkım yok. Ne desen sineye çekerim şu an. Çünkü hak ettiğimi düşünüyorum. İnsan aşık olunca başına gelecek her türlü belayı hak ettiğini düşünür mü? Öyle düşünüyorsun ama... Yani abi şimdi diyorum ki, ben onu sevsem, ama öyle değil, böyle çok sevsem... O da beni sever mi..?''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder